En toen stonden we met zijn allen rond een doodskist
Inspiratiemail 19/05/2025
Tien jaar geleden (eind april 2015) lanceerde ik het coachtraject ‘Tijd voor het echte werk’ voor de eerste keer. Een programma voor ondernemers die alles hebben opgebouwd, behalve zichzelf. Die een succesvol bedrijf runnen, maar zelf op hun tandvlees zitten. En op zoek zijn naar een naar hernieuwde zingeving, richting, drive en vervulling.
De lancering vond plaats op een toplocatie in Leuven. Wat het event uniek en bijzonder maakte was dat ik een zwarte doodskist had gehuurd en van die grote kandelaars met kaarsen.
Mensen kwamen binnen, namen plaats op één van de stoelen, opgesteld rondom de doodskist. Het eerste kwartier zei ik niets. Het was stil. De setting deed mensen reflecteren over hun eigen leven. Sommige aanwezigen begonnen met hun blik op de doodskist spontaan te snikken. Het raakte, dat was duidelijk. Even vreesde ik dat mijn opzet averechts zou werken, dat mensen te gechoqueerd zouden zijn en daardoor mogelijks zouden afhaken.
Maar toen de eerste emoties waren doorgeslikt, en iedereen bij wijze van kennismaking kort even aan het woord was geweest, wist ik dat het goed zat. Op het einde van de avond hing de doodskist vol met gele post-its met daarop wat men écht van het leven verlangde. De verwoording van het ‘ei‘ dat men nog te leggen had. Het werk waar men écht mee wou bezig zijn. Het project waar men al lang van droomde.
Het ‘Tijd voor het echte werk’-coachtraject had meteen succes. Toch zag ik me genoodzaakt om er, twaalf maand en een tiental begeleidingen later, weer de stekker uit te trekken, wegens… – oh ironie – geen tijd!!! Ik had het toen té druk met geven van opleidingen en trainingen. Met het runnen van mijn succesvolle bedrijf.
Vier jaar later kwam de crash en zag ik me genoodzaakt mijn opleidingsbedrijf te verkopen. Ik was volledig opgebrand en leeg.
Nu weet ik: ik was in de succesval getrapt.
Waar ik ooit met vuur en visie aan begon, was routine geworden.
Terwijl ik droomde van iets anders (mensen coachen en ondersteunen in wat ze écht te doen hebben in dit leven), zat ik vast in mijn eigen goed draaiende bedrijf.
Te weinig tijd, te veel verantwoordelijkheid,
en een knagend gevoel: is dit het dan?
Ik had alles op orde aan de buitenkant,
maar voelde me leeg van binnen.
Tien jaar geleden wist ik al wat me écht riep, maar ik had toen het lef niet om het roer volledig om te gooien. Met een zware burn-out en aanslepende gezondheidsproblemen tot gevolg.
Vandaag durf ik opnieuw kiezen. Voor meer impact en voldoening. En kondig ik met veel trots en goesting de wedergeboorte aan van het ‘Tijd voor het echte werk’-traject.
Verwacht je vanaf nu aan scherpe inzichten, eerlijke verhalen, inspiratie én strategieën voor ondernemers die weer willen kunnen ondernemen vanuit ware passie en bezieling.
Ben jij zo iemand?
Blijf me dan zeker volgen.
Betekenisvolle groeten,
Peter
P.S. Mijn zaak (het geven van opleidingen in snellezen en efficiënt werken) waar ik in 2006 mee startte, draaide op dat moment kruissnelheid. Ik had mijn handen meer dan vol, ook met toen nog jonge kinderen in huis. En toch moest en zou ik met ‘Tijd voor het echte werk’ naar buiten komen. Ook al vond ik het super spannend om me hierin (in dit thema) te laten zien.
